เส้นทางชีวิตที่ไม่ง่าย
ตอนนั้น ผมเพิ่งแต่งงานใหม่ตอนอายุ 37 ปี พร้อมลูกสามคน ผมรู้สึกว่าตัวเองเเข็งแรงและพร้อมสำหรับการฝึกฝนของเจ้าหน้าที่ตำรวจ
##เส้นทางชีวิตที่ไม่ง่าย##
วันนั้เป็นบ่ายวันเสาร์ที่ร้อนมาก ๆ ขณะที่ผมอยู่ในการฝึกอบรมการบังคับใช้กฎหมายขั้นพื้นฐาน ในการฝึกนั้นผมต้องข้ามด้านบนสุดของ "กำแพง" ซึ่งเป็นโครงสร้างสูง และต้องกระโดดลงพื้นด้วยด้วยเท้าทั้งสอง… แต่ผมพบว่าตัวเองนอนล้มตะแคงด้านข้าง ผมก็ไม่รู้ว่าทำไมมันเป็นอย่างนั้น หัวเข่าซ้ายของผมได้รับบาดเจ็บ เเรงกระแทกด้านในของเข่านั้นทำให้กระดูกหน้าแข้งแตกเป็นชิ้นๆ ผมรับทราบว่าขาของผมได้รับความเสียหายเกินกว่าที่จะแก้ไขอะไรได้ ข่าวร้ายที่สุดคือ ขาของผมแก้ไขหรือทำอะไรไม่ได้อีกเลย
##ความรักที่คอยพยุงไว้##
ดีที่ผมไม่ต้องเผชิญเรื่องร้าย ๆ นี้เพียงลำพัง ผมต้องอยู่ในโรงพยาบาลอยู่นาน แม่ของผมมาดูแลผมทุกวัน เเละภรรยาขับรถจากที่ทำงานมาเยี่ยมเกือบมากกว่า 70 กิโลเมตรกว่าๆ ผมรู้ว่าภรรยาผมเหนื่อยที่ต้องมาเยี่ยมและอยู่เป็นเพื่อนเกือบทุกคืนที่โรงพยาบาล เมื่อถึงเวลาที่ผมจะต้องกลับบ้าน พี่สาวและพี่เขยได้สร้างทางลาดเพื่อที่ผมจะได้เข้าบ้านได้อย่างสะดวก
##ข่าวร้าย##
ไม่นานหลังจากที่ผมได้กลับบ้าน ตอนนั้นผมอยู่บ้านคนเดียวเมื่อได้รับข่าว จากทีมศัลยแพทย์ติดต่อมาที่บ้าน เขาบอกว่าผมอาจจะไม่สามารถทำงานหรือเดินเหมือนเดิมอีก น้ำตาผมไหล ความเศร้ามาถาโถมในหัวใจ และจิตวิญญาณของผมแตกสลาย
##เส้นทางที่ยากลำบาก##
ผ่านไปสองปีครึ่งกับการผ่าตัดมากกว่า 40 ครั้ง ภาวะแทรกซ้อนเกิดขึ้นบ่อยๆซ้ำ สุดท้ายผมจึงตัดสินใจตัดขาทิ้ง ทุกอย่างมันกลับตาลปัตรไปหมด ผมและภรรยาเพิ่งย้ายเข้ามาอยู่บ้านใหม่ของเรา หลังจากตัดขา ผมก็เริ่มที่จะปรับตัวและเริ่มไปไหนมาไหนด้วยตัวเอง ผมก็ยังเป็นคนที่โกรธง่าย แม้ว่าหลายคนอยู่เพื่อช่วยผม แต่ไม่มีใครรู้หรอกว่า...ผมรู้สึกอย่างไร
ผมต้องเจอคนที่ดูถูก พวกเขาคิดว่าเพราะผมทำได้แค่นั่งอยู่บนเก้าอี้ ผมไม่ปกติเหมือนพวกเขา ต่อให้คนอื่นๆ พยายามแสดงความเห็นอกเห็นใจโดยบอกว่าพวกเขารู้ว่าฉันรู้สึกอย่างไร อย่างไรก็ตาม พวกเขาไม่รู้หรอกว่า จริง ๆ แล้วผมรู้สึกอย่างไร... จนกว่าพวกเขาจะนั่งรถเข็นไปตลอดชีวิตเหมือนผม คนอื่นๆพยายาม “ช่วย” โดยคว้ารถเข็นพาผมไปในที่ที่พวกเขาต้องการให้ไปโดยไม่ถามว่าผมเลยว่า ผมต้องการความช่วยเหลือหรือไม่
แม้ว่าผมจะถูกห้อมล้อมไปด้วยครอบครัว เพื่อนฝูง และแขกที่มาเยี่ยม แต่โลกก็ยังคงหมุนไป ผมรู้สึกว่าผมอยู่คนเดียว ... หรือมากกว่านั้นผมคิดว่า ไม่มีใครเลยที่ผมสามารถพูดคุยกับที่รู้จริง ๆ ว่าผมรู้สึกอย่างไร ผมต้องเรียนรู้ที่จะใช้ชีวิตอีกครั้ง — เพื่อยอมรับว่ามีบางสิ่งที่ผมทำไม่ได้อีกแล้ว และผมควรเลือกทำในสิ่งที่ผมยังทำได้
##การเริ่มต้นใหม่##
5 ปีหลังจากที่ผมประสบอุบัติเหตุ ผมไปศูนย์ฝึกสอนอาชีพเพื่อฝึกอาชีพใหม่ที่ฉันสามารถทำได้จากรถเข็น ฉันเริ่มต้นธุรกิจในฐานะช่างอัญมณีและช่างตั้งเพชรที่ผ่านการรับรอง ผมพบคนอื่น ๆ ที่น่าประทับใจมากๆ และพนักงานที่นี้ก็ดีมากๆ คนที่ทำงานเห็นคุณค่าในตัวผม ่ทำให้ผมรู้สึกดีมากว่า ชีวิตของผมกลับมามีจุดประสงค์ในชีวิตอีกครั้ง
ต่อให้ผมก็ยังนั่งรถเข็นอยู่ ผมยังคงทนทุกข์ทรมานจากความเจ็บปวดทุกวัน บางวันก็แย่กว่าวันอื่นๆ ผมยังต้องใช้มอร์ฟีนที่โรงพยาบาลจัดหามาให้เพื่อระงับความเจ็บปวด แต่มันก็ผ่านมาเป็นเวลากว่า 10 ปีแล้ว ผมไม่ต้องใช้มันแล้ว หลังจากนั้น ปี2555 ผมหย่าขาดจากภรรยา ผมอยู่คนเดียว ผมรับได้กับการอยู่คนเดียว ถึงแม้ว่าบางครั้งรู้สึกเหงาบ้าง และอยากมีเพื่อนทำสิ่งต่างๆ ตอนนี้ผมตระหนักรู้แล้วว่าการมีชีวิตอยู่บนรถเข็นก็อยู่ได้นะ โลกไม่ได้แตก อันที่จริง มันคือการเริ่มต้นใหม่
ทุกวันนี้ ลูกๆ ของผมโตแล้ว มีการศึกษาระดับวิทยาลัย และพวกเขาก็ทำได้ดี ผมใช้โอกาสที่จะช่วยเหลือและให้คำแนะนำผู้ที่เสพติดและปัญหาความสัมพันธ์ นอกจากนี้ผมยังมีส่วนร่วมในองค์กรบรรเทาทุกข์ด้านมนุษยธรรมที่ช่วยผู้คนในสถานการณ์ภัยพิบัติ
##มีความหวัง##
บางครั้งก็ยากที่จะหาคนที่เปิดใจและมีความเห็นอกเห็นใจคุณอย่างแท้จริง นั่นคือเหตุผลที่เรายินดีเป็นเพื่อนให้คำปรึกษาฟรี ไม่มีค่าใช้จ่าย และการพูดคุยหรือการแชททั้งหมดนั้นจะเก็บเป็นความลับ เพื่อนที่ปรึกษามีความเข้าใจและเต็มใจที่จะใช้เวลาเพื่อเป็นเพื่อนที่ปรึกษาอยู่เคียงข้างคุณ เมื่อคุณกรอกแบบฟอร์มด้านล่าง ทางทีมที่ปรึกษาของเราจะตอบกลับคุณโดยเร็วที่สุด
ไม่มีใครต้องเผชิญปัญหาชีวิตเพียงลำพัง
คุณไม่ได้เจอเรื่องนี้เพียงลำพัง คุยกับเพื่อนที่ปรึกษาได้ ทุกอย่างที่คุยกับเรานั้นเป็นความลับ
เมื่อพบว่าปัญหานี้เป็นเรื่องยากที่จะจัดการ ถ้าคุณกำลังคิดที่จะทำร้ายตัวเองหรือผู้อื่น โปรดอ่าน!
กรุณาใส่ข้อมูลในช่องด้านล่างเพื่อเราจะติดต่อคุณได้