ช่วงหน้าร้อนปีที่แล้ว ฉันไปร่วมงานแต่งงานของเพื่อน เมื่อเจ้าสาวโยนช่อดอกไม้ ฉันคว้าช่อดอกไม้นั้นไว้ได้ เมื่อกลับไปที่โต๊ะ เพื่อนผู้ชายที่นั่งข้างๆ แสดงออกชัดเจนว่าเขาไม่ได้สนใจอะไร และเราทั้งสองคนไม่ได้เป็นแฟนกัน มันเป็นเครื่องเตือนใจว่าฉันอยู่ที่นั่นเพื่อเติมที่นั่งในงานให้เต็ม ถึงฉันมีบัตรเต้นรำที่จะชวนคนอื่นเต้นสนุกในงานนี้อยู่ในมือก็ตาม แต่ฉันควรเลิกหวังว่าสักวันฉันจะได้ใส่ชุดเจ้าสาว... เพราะเราไม่สามารถเป็นอะไรมากกว่าคำว่า "เพื่อนกัน"

เอาจริงๆนะ ฉันชอบงานแต่งงานนะ ฉันไปร่วมงานปีละครั้งสองครั้ง มันเป็นงานที่เราทุกคนได้มีโอกาสเฉลิมฉลองงานเรื่องดีๆ และฉันรู้สึกเป็นเกียรติที่ได้มาร่วมงานแต่งงานของเจ้าบ่าวเจ้าสาว แต่เมื่อฉันอายุมากขึ้น มันก็เริ่มยากขึ้นทุกที

หลายคนพูดแบบเดียวกันว่า"สิ่งดีๆ มักมาถึงคนที่รอเสมอ" แต่ว่าฉันรอมานานแล้ว! ฉันรู้สึกราวกับว่าฉันยืนอยู่ในที่ที่ถูกลืม เวลาเพื่อนๆ พูดคุยกันฉันรู้สึกว่าเหมือนฉันอยู่คนละโลกกับเพื่อนๆ เพราะพวกเขาแต่งงานกันเเล้ว เมื่อไรล่ะที่ฉันจะได้รับเชิญเข้าไปในโลกของพวกเขาบ้าง การเป็นโสดเป็นเรื่องที่ยากจริงๆ

อย่าเพิ่งเข้าใจฉันผิดนะ คือว่าการเป็นโสดมันก็มีข้อดีอยู่ ฉันสามารถทำอะไรก็ได้ที่อยากทำ ไม่ต้องแย่งดู Netflix กับใคร ออกไปเที่ยวเพื่อนผู้ชายได้ชิวๆ มันคงแปลกถ้าฉันมีแฟนและออกไปเที่ยวแบบนั้นอ่ะนะ

บางครั้งฉันรู้ว่า ฉันมักอยู่ตัวคนเดียวบ่อยมากขึ้น เดี๋ยวนะ ฉันจะเป็นโสดตลอดไป อย่างงั้นหรอ? ฉันทำอะไรผิดไปรึป่าว?

ครั้งนึง ฉันอุ้มลูกของเพื่อนและฉันชอบนะ และเด็กก็เรียกฉันว่า "ป้า" แต่ฉันรู้สึกแอบเหงาขึ้นมาทันทีที่พวกเด็กตะโกนเรียก "เเม่" และผละออกจากอ้อมเเขนของฉันไปหาแม่ของพวกเขา มันน่าปวดใจเหลือเกินที่ฉันต้องนอนบนเตียงที่ไร้ไออุ่น ไม่มีใครแย่งผ้าห่ม ฉันอยากมีใครสักคนและกลัว แต่ฉันยังหาความสัมพันธ์ที่จริงจังเพื่อครอบครัวเล็กๆ ของตัวเอง

ฉันเริ่มลองเข้าระบบเพื่อหาคู่ออนไลน์และคุยกับคนที่ไม่เคยรู้จักมาก่อนในโลกออนไลน์ ย้อนไปวัยเรียนตลอดเวลาห้าปีในมหาวิทยาลัย เพื่อนของฉันหลายคนได้พบคนที่รักและตกหลุมรักกันและกัน ฉันเองเคยไปเดทมาหลายครั้งประมาณสิบคน แต่มีเพียงไม่กี่คนที่ฉันต้องการใช้ชีวิตด้วย แต่ฉันคิดว่าพวกเขายังไม่พร้อมที่จะใช้ชีวิตคู่กับฉัน ฉันมักจะอยู่กับตัวเองอยู่คนเดียวบ่อยขึ้น ฉันต้องเป็นโสดไปตลอดชีวิตหรอ? ฉันทำอะไรผิดไปรึ?

ฉันไม่แน่ใจเหมือนกันว่าอะไรทำให้ฉันแตกต่างจากเพื่อนที่ไม่ต้องรอ (เพื่อนบางคนก็รอนะ แต่พวกเขาไม่ได้รอนานเท่าฉัน) แต่ฉันได้ยินเสียงหัวใจร่ำไห้ในคืนที่เหงาที่สุดของฉันที่ดูพัง ทำไมพวกเขาถึงมีคู่กันละ? เพราะพวกเขาผอม? หรือว่าพวกเขาสวยขึ้น? หรือเพราะพวกเขานิสัยดี? หรือพวกเขาสะสมแต้มบุญไว้เยอะ? หรือพวกเขาไม่เลือกมาก? ...หรือฉันเองที่จู้จี้จุกจิกเกินไป?

ที่เล่ามาทั้งหมดนี้ ไม่ใช่ว่าฉันไม่เคยมีความสัมพันธ์กับใครจริงจังเลยนะ แต่ว่าหนึ่งในผู้ชายที่ฉันคบด้วยนั้น ฉันเป็นคนที่เลือกเดินจากไป ฉันได้รับความรักและความหวังที่จะมีอนาคตร่วมกับเขาและฉันก็กลัว เห็นแก่ตัว เย็นชา ฉันอาจจะทำสิ่งที่ถูกต้องหรือฉันคิดผิดกันนะ

ฉันอดไม่ได้ที่จะรู้สึกว่าเวลาของฉันกำลังจะหมดลง ฉันคงเป็นคนที่รู้สึกโดดเดี่ยวที่สุดในโลก โลกที่ใครๆ เขาก็มีคนรักกัน แต่ฉันได้เรียนรู้อะไรมากมายเกี่ยวกับตัวเองนะ หากคุณกำลังอดทนเรื่องการเป็นโสด เขียนข้อมูลติดต่อของคุณด้านล่าง คนในทีมของเราจะติดต่อคุณให้เร็วที่สุด คุณอาจจะรู้สึกเหงาใจแต่คุณไม่ได้เผชิญเรื่องนี้ตัวคนเดียว