ช่วงกลางปี 2020 ฉันได้มีโอกาสตรวจสุขภาพกับโรงพยาบาลแห่งหนึ่งในจังหวัดภูเก็ต และแพทย์พบว่าฉันเป็นมะเร็งเต้านมระยะที่ 2 ตอนนั้นมันเป็นความรู้สึกที่อธิบายไม่ถูกเลย สิ่งที่ฉันจำได้คือ ฉันเอาเเต่ร้องไห้อย่างเดียว คิดอะไรไม่ออก แทบล้มทั้งยืน เพราะฉันไม่เคยคิดว่าจะเป็นมะเร็ง และฉันเป็นคนแข็งแรง เป็นนักกีฬา เป็นครูสอนโยคะ ดูแลสุขภาพตัวเองอย่างดีมาก ๆ มาโดยตลอด

หลังจากนั้นประมาณ 1 ชั่วโมง ก็เริ่มตั้งสติได้ และตั้งหลักได้ใน 2-3 วัน จากนั้นเริ่มคิดถึงเรื่องแผนการรักษา และฉันเริ่มมีความกังวลเรื่องค่าใช้จ่ายในการรักษาและแพทย์ขอให้ตรวจเช็คร่างกายเพิ่มเติมเผื่อว่ามะเร็งจะลุกลามไปยังอวัยวะส่วนอื่นของร่างกาย ฉันต้องทำ MRI (Magnetic Resonance Imaging) หรือตรวจคลื่นแม่เหล็กไฟฟ้า เพื่อตรวจสอบสมอง แพทย์พบว่ามีเนื้องอกที่ต่อมใต้สมอง ตอนนั้นฉันคิดว่าต้องไปกรุงเทพฯ และให้การตัดสินใจที่เหลือเป็นของแพทย์แต่ละท่าน ฉันบอกกับตัวเองว่า ฉันต้องเชื่อใจแพทย์ นั่นหมายความว่าฉันต้องย้ายมารักษาที่กรุงเทพฯ ให้เร็วที่สุด และเนื่องด้วยสถานการณ์โควิด ทำให้ทุกจังหวัดมีมาตรการล็อคดาวน์ ไม่มีบริการจากสายการบิน ฉันจำเป็นต้องนั่งรถพยาบาลมากรุงเทพฯ ซึ่งใช้เวลานานถึง 13 ชั่วโมง

เมื่อฉันเริ่มทำการรักษาที่กรุงเทพฯ ได้เดือนกว่า ๆ อาการปวดบริเวณก้อนมะเร็งเริ่มชัดมากขึ้นเรื่อย ๆ ขณะที่ฉันรอรับการผ่าตัด ฉันเริ่มมีอาการปวดที่เข่าทั้งสองข้าง แพทย์บอกว่า ฉันเป็นโรคแพ้ภูมิตัวเองซึ่งเป็นผลจากมะเร็ง นอกจากมะเร็งเเล้วฉันมีโรคเพิ่มมาอีก 1 โรค

เมื่อความเจ็บปวดลงข้อต่าง ๆ ของร่างกาย ทำให้เกิดการอักเสบบวมแดง วันไหนกินยาแก้ปวด ฤทธิ์ของยามันจะแรงจนเดินไม่ได้

ฉันลองรักษาโดยวิธีแพทย์ทางเลือกด้วยการเข้าห้องแช่เย็น เพื่อซึ่งเป็นการฟื้นฟูในแบบของนักกีฬาและด้านความสวยความงาม ผลที่ได้จากการเข้าห้องเย็น -115 องศาเซลเซียส ด้วยค่าความชื้นเป็น 0% มันช่วยลดการอักเสบได้ ต่อให้ต้องทนกับอากาศหนาวสุด ๆ แบบนี้ แต่ความปวดข้อนั้นทรมานมากกว่าหลายเท่า ในการรักษานั้น ตัวยาค่อนข้างแรง ฉันต้องกินยาทุกวันเป็นเวลา 5-10 ปี

ผลข้างเคียงของยาทำให้เป็นวัยทองก่อนวัยอันควร ความดันสูง ฉันเริ่มมีไขมันพอกตับ ผนังมดลูกหนาต้องขูดมดลูกผมร่วง เล็บเปราะ และฉันเริ่มมีปัญหาเกี่ยวกับการนอน คือ นอนหลับได้ยากกว่าเดิม ผ่านไปหลายเดือน ฉันกลับมาพักฟื้นร่างกายที่บ้าน ที่จังหวัดเชียงใหม่ อาการปวดข้อจากแพ้ภูมิตัวเองเริ่มหนักขึ้นเรื่อย ๆ ฉันสัมผัสถึงความเจ็บปวดตามข้อต่าง ๆ ของร่างกายหลายจุด เข่าบวมจนต้องเจาะน้ำในเข่าและฉีดยาเข้าไปบรรเทาความเจ็บปวด ข้อต่อสะโพกปวดจนเดินไม่ไหว ชีวิตของฉันต้องอยู่กับวีลแชร์อยู่ประมาณ 1 เดือน เพราะต้องเดินทางไปพบเเพทย์ที่กรุงเทพฯ ทุก ๆ สัปดาห์ บางครั้งก็ทุกสองสัปดาห์ ฉันเครียด เครียดมากจริง ๆ เพราะฉันกลัวว่าฉันจะกลับมาเดินอย่างปกติไม่ได้

ชีวิตเปลี่ยนไปตั้งแต่วันแรกที่ฉันรู้ว่าตัวเองเป็นมะเร็ง ฉันไม่สามารถกลับไปใช้ชีวิตได้เหมือนเดิม 100%

ช่วงที่ได้รับยาใหม่ ๆ ฉันแทบกินไม่ได้เลย… แทบจะนอนเฝ้าห้องน้ำ เพราะฉันรู้สึกคลื่นไส้อาเจียนจนเดินไม่ไหว วัน ๆ ฉันกินได้แต่ไข่ต้มเท่านั้น มันเป็นแบบนี้อยู่หลายเดือน ผ่านมาสักพักฉันเริ่มมีกำลัง วันไหนเหนื่อย ไม่ไหว ปวดข้อ ก็พักก่อน ใช้ชีวิตแบบว่ากันไปทีละวันค่ะ วันไหนเครียด อยากร้องไห้ก็ร้อง อีกไม่กี่เดือนก็จะครบ 2 ปีแล้ว โชคดีที่มีเพื่อน ๆ คอยให้กำลังใจอย่างดี

และฉันได้รับโอกาสที่ดีในการมารักษาที่ Beth Israel Deaconess Medical Center เมืองบอสตัน สหรัฐอเมริกา ตอนนี้อาการหลาย ๆ อย่างเริ่มดีขึ้นมากขึ้นเรื่อย ๆ แต่ว่าฉันต้องตรวจร่างกายเป็นประจำไปตลอด เพราะฉันมียีน BRCA1 มันคือความเสี่ยงที่จะเป็นมะเร็งชนิดอื่นได้อีก

การเจ็บป่วยบางอย่างนั้น มันไม่สามารถที่จะควบคุมได้เลย แต่ถ้ามันเกิดขึ้นแล้ว สิ่งที่สำคัญที่สุดคือการยอมรับมัน เมื่อเราเรียนรู้ที่จะอยู่กับมันได้แล้ว มันก็ไม่ยากเลยค่ะที่จะใช้ชีวิตต่อ การให้กำลังใจตัวเองทุกวันสำคัญที่สุด มะเร็งก็ไม่ได้น่ากลัวอย่างที่คิด ไม่ได้น่ากลัวอย่างที่เคยได้ยินมาตอนเด็ก ๆ เดี๋ยวนี้แพทย์มีความชำนาญและมีวิธีการรักษาที่ดีมาก ๆ และยังมีอีกหลายคนที่เป็นมะเร็ง พวกเขาก็ได้รับการรักษาจนหายขาดได้

ถ้าคุณกำลังเจอสถานการณ์เดียวกัน ท้อใจ กังวลใจ และ ลำบากใจอยู่ เราอยากบอกคุณว่าคุณไม่ได้เผชิญเรื่องนี้เพียงลำพัง ทักหาเพื่อนที่ปรึกษา เเละพวกเขาจะติดต่อคุณกลับไป เพื่อรับฟังและให้การช่วยเหลือและอยู่เป็นเพื่อนคุณ