ตอนเด็ก ๆ ฉันมักจะฝันร้ายตลอดเวลา แม้ว่าสัตว์ประหลาดในฝันจะเปลี่ยนตัวไปเรื่อย ๆ แต่ในความเป็นจริงอาการซึมเศร้าของฉัน มันดูเหมือนเสื้อคลุมที่สร้างขึ้นจากฝันร้ายที่เลวร้ายที่สุด และมันเริ่มมีผลในชีวิตจริง จนกระทั่งมันครอบงำทุกส่วนของชีวิต

เวลาที่ฉันมีความสุข ความซึมเศร้ามันยังซ่อนตัวอยู่ ดูเหมือนว่ามันจะเอาชนะฉันไม่ได้ และก็ลืมไปเลยว่าฉันเป็นซึมเศร้ามาก่อน แต่เมื่อภาวะซึมเศร้ากลับมา ทุกอย่างเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ ฉันกลับลืมทุกสิ่งทุกอย่าง

ไม่มีอะไรมาหยุดเสียงในหัวของฉันได้เลย คำพูดที่วกวนในหัวซ้ำๆ อยู่แบบนี้ เธอน่ะน่ารังเกียจ เห็นแก่ตัว ไม่มีใครรัก”

บางครั้งมันไม่ได้มาเพียงแค่เสียง แต่เป็นภาพในหัวเหมือนฉากในหนัง ฉากของการถูกปฏิเสธจากคนอื่น ความล้มเหลวในชีวิต ความน่าละอายและการถูกกีดกัน (บางทีมันเป็นเรื่องที่เคยเกิดขึ้น บางครั้งก็เป็นเรื่องที่ฉันคิดเอง) ภาพนั้นเล่นวนอยู่ในหัว จนไม่มีสิ่งใดที่ฉันทำได้ นอกจากเกลียดตัวเอง

บางครั้งก็ไม่มีอะไรดีขึ้นเลย บางครั้งฉันก็รู้สึกติดอยู่ในความมืดที่ทำอะไรไม่ได้ นอกจากนอนหลับไปหรือร้องไห้จนหัวจะระเบิด ฉันกิน ดื่ม เขียน จิกเล็บที่ผิวของตัวเอง หรือทำอะไรก็ตามที่จะสามารถเบี่ยงเบนความสนใจความเจ็บปวดที่โหมกระหน่ำอยู่ภายในใจ วันไหนที่ฉันลุกจากเตียงได้ ถือเป็นชัยชนะเลยทีเดียว

โรคซึมเศร้า เป็นมากกว่าความรู้สึกไม่มั่นคงและความวิตกกังวล มันเป็นความโศกเศร้า แต่มันลึกกว่าความเศร้าที่เคยมีมาเลยล่ะ
มันเป็นเหมือนความโกรธ ที่มากกว่าความโกรธที่ฉันเคยรู้จัก มันเป็นความเหงาชนิดหนึ่ง ที่ไม่ใช่เพราะว่าฉันโสดหรืออยู่คนเดียว มันคือความเฉี่อยชา ความสิ้นหวัง ทำให้ฉันรู้สึกว่าทำอะไรต่อไปไม่ได้อีกแล้วและฉันไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน จนกระทั่งเป็นโรคซึมเศร้า

มันครอบงำความเจ็บปวดทั้งหมดในอดีต และมันขยายออกไปอีกหลายร้อยเท่าพันเท่าในชีวิตของฉัน

แต่ก็มีบางอย่างที่กลายเป็นความเคยชินไปแล้วเช่นกัน ฉันคุ้ยเคยกับความรู้สึกมืดมน มันเหมือนผ้าห่มที่มาปิดกั้นความรู้สึกหรือความคิดอื่น ๆ ออกไป
นี่ไม่ใช่ครั้งเเรก ฉันเคยได้ยิน และเคยรู้สึกมาก่อน เมื่อมันมาฉันไม่อยากที่จะทำอะไรเลย ฉันไม่มีกำลังหรือเรี่ยวแรงใด ๆ ทำได้แค่หายใจเท่านั้น

และแม้ว่าฉันจะยังมีชีวิตอยู่ แต่มันกลับแย่ลงเรื่อย ๆ ยิ่งภาวะซึมเศร้าแย่ลงเท่าไหร่ ยิ่งทำให้ฉันโหยหาการปลดปล่อย จากความรู้สึกที่หน่วงและหนักอึ้ง มันผูกมัดชีวิตจนแน่น เกินกว่าจะทนได้อีกต่อไป

บางทีคุณอาจจะรู้สึกเหมือนฉัน บางทีคุณอาจรู้สึกเหมือนกำลังเผชิญกับด้านมืดของโรคซึมเศร้าเพียงลำพัง คนที่ไม่เคยต้องเผชิญกับความรู้สึกนี้ก็ยากที่พวกเขาจะเข้าใจความรู้สึกของเรา การร้องขอความช่วยเหลือจากใครนั้นก็ยากไปอีก การมีใครสักคนคอยบอกนั้นก็สำคัญอยู่เหมือนกัน และฉันเองก็อยากจะบอกคุณด้วยว่า “คุณไม่ได้โดดเดี่ยวอยู่ตัวคนเดียว”

โปรดฝากข้อมูลการติดต่อของคุณไว้ด้านล่าง เพื่อนที่ปรึกษา จะติดต่อคุณกลับไป เพื่อรับฟังและให้การช่วยเหลือและอยู่เป็นเพื่อนคุณ