การตกงานนั้นถือว่าเป็นเรื่องใหญ่ ตามมาตรวัดความเครียดของโฮล์มส์และไรเฮ (Holmes and Rahe Stress Scale) การตกงานได้รับการจัดอันดับให้เป็นสิ่งที่เครียดที่สุดเป็นอันดับแปดที่อาจเกิดขึ้นกับคน ๆ หนึ่ง (สิ่งเดียวที่เครียดกว่าการสูญเสียงาน คือ การเสียชีวิต การหย่าร้าง และการเข้าคุก) หากคุณรู้สึกเครียดหรือหนักใจ นั่นเป็นเรื่องปกติมาก เพราะฉันก็รู้สึกอย่างนั้นเช่นกัน

ฉันไม่ได้คิดอะไร เมื่อเจ้านายเรียกฉันเข้าไปในห้องทำงานในวันนั้น แต่ทันทีที่ฉันเห็นตัวแทน HR นั่งอยู่ที่มุมห้อง ฉันก็เริ่มคิดทันทีว่ามันกำลังจะเกิดอะไรขึ้น ฉันถามออกไปว่า “มันเป็นอย่างที่ฉันคิดใช่ไหม?” และมันก็เป็นอย่างนั้นจริง ๆ ฉันตกงานในวันนั้น และก็มีเรื่องมากมายเกินขึ้นตามมาอย่างรวดเร็ว

งบประมาณถูกตัด... มันน่าเสียใจจริง ๆ ที่ตกงาน ฉันทำงานกับองค์กรมาตั้ง 15 ปีเลยนะ

เวลาผ่านไปประมาณครึ่งชั่วโมง ฉันจำได้ว่ายังรู้สึกมึนงง เพราะมันเกิดขึ้นกระทันหันเกินไป หลังจากนั้นฉันก็ออกไปเดินวนไปมาอยู่นาน เพื่อทบทวนว่าฉันรู้สึกอย่างไร ตอนนั้นฉันรู้สึกถึงความกลัว ความโกรธ ความเศร้า ความเจ็บปวด ความสับสน ความอับอาย แล้วฉันยังพูดออกมาเสียงดังว่า “ฉันเพิ่งตกงาน” ฉันยังรู้สึกแปลก ๆ กับสิ่งที่ฉันพูดออกมา

ส่วนสำคัญในชีวิตและกิจวัตรประจำวันของฉัน มันหมดแล้ว มันจบแล้ว ฉันถูกลอยแพ มันยากมากที่จะบอกความแตกต่างว่าฉันกำลังเคว้งคว้างหรือกำลังจะดิ่งลง

ตำแหน่งและบทบาทหน้าที่เป็นเรื่องสำคัญ - พวกเขาบอกเราว่าเราเป็นใคร และเราเหมาะสมกับที่ใด เมื่อสิ่งเหล่านั้นถูกพรากไป ฉันรู้สึกสงสัย กลัว และไม่มั่นคง ฉันดำรงตำแหน่งบรรณาธิการอาวุโส มาเป็นเวลากว่าสิบปี ตอนนี้ฉันไม่รู้จะเรียกตัวเองว่าอะไรดี ส่วนสำคัญในชีวิตและกิจวัตรประจำวันของฉันได้สิ้นสุดลงแล้ว มันจบแล้ว ฉันถูกลอยแพ มันยากมากที่จะบอกความแตกต่างว่าฉันกำลังล่องลอยหรือกำลังจะดิ่งลง

ฉันรู้ว่าบางคนพบกับทางเลือกใหม่ ๆ และการเปลี่ยนแปลง แต่ฉันกลับพบว่ามันช่างไม่ยุติธรรมเสียเลย ฉันเป็นนักวางแผน มันก็ชัดเจนแล้วว่าฉันเป็นคนที่ค่อนข้างละเอียดอ่อนอยู่นะ

ตอนนี้ฉันมีคำถามมากมายที่ยังตอบไม่ได้ ฉันไม่รู้ว่าควรจะมองหางานอื่นในสาขาเดียวกัน หรือถึงเวลาแล้วที่ควรลองทำสิ่งที่แตกต่างไปจากเดิม ฉันอยากทำงานในออฟฟิศไหม? ฉันอยากกลับไปเรียนไหม? ยังมีงานแบบเดิมที่เคยทำอีกไหม และถ้ามี ฉันจะได้งานนั้นได้อย่างไร? แล้วถ้าพวกเขาไม่ชอบฉันล่ะ?

อนาคตกลายเป็นเรื่องน่ากลัว ฉันพูดกับตัวเองอยู่หลายครั้ง “ฉันหวังว่าฉันจะสามารถพาตัวเองข้ามจากจุดที่ไม่มีอะไรแน่นอน ไปอยู่ในจุดฉันได้งานใหม่ และมีแต่ความสุขอีกครั้ง” แน่นอนว่าเราทุกคนเคยคิดแบบนี้ไม่ใช่หรอ? การเติบโตเป็นเรื่องยาก มันวุ่นวายและเจ็บปวด ฉันรู้ว่านี่เป็นเพียงตอนท้ายของบท ไม่ใช่ตอนสุดท้ายของเรื่องราวของฉัน แต่มันยากที่จะเตือนตัวเองในเรื่องนั้น ในขณะที่ฉันกำลังพยายามอย่างหนักเพื่อหางานใหม่

"ทุก ๆ สิ่งที่คุณต้องการ ล้วนเป็นสิ่งที่อยู่ตรงข้ามกับความกลัวทั้งสิ้น" - จอร์จ แอดแดร์

ฉันพยายามคิดถึงสิ่งที่ฉันต้องการจริง ๆ และสิ่งที่ฉันเต็มใจจะทำเพื่อให้ได้มา มีความหวังผสมกับความไม่แน่นอนเต็มไปหมด บางทีความหวังนั้นก็เลือนราง ขณะที่ฉันกำลังเขียนอยู่ ฉันก็ไม่รู้ว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นกับฉันต่อ คำถามอีกมากที่ไม่มีคำตอบ การพูดคุยช่วยคุณได้ หากคุณต้องการพูดคุยกับใครบางคนที่มีประสบการณ์แบบที่คุณเจอมา เขียนหาเราให้กล่องข้อความด้านล่างนี้ เพื่อนที่ปรึกษาจะติดต่อคุณกลับไป เพื่อรับฟังและให้การช่วยเหลือและอยู่เป็นเพื่อนคุณ