ตอนนั้นฉันได้รู้จักพี่คนนั้น เรารู้จักผ่านเพื่อนของรุ่นพี่ในมหาวิทยาลัยที่กรุงเทพฯ เขาดูดี สุภาพ และน่ารัก ฉันอายุอ่อนกว่าเขาประมาณ 4 ปี ตอนเราคบกันทุกอย่างดูเข้ากันได้ดี คุยกันเข้าใจไปให้ทางเดียวกัน เขาไม่เคยปิดบังอะไรกับฉันเลย เปิดเผยทั้ง อีเมล์ มือถือ เเละเขาใส่ใจฉันตลอดเวลาที่คบกันมา 2 ปี

ทุกอย่างดูลงตัวดี เราเข้ากันได้ดีในทุกๆเรื่อง จนฉันคิดว่าผู้ชายคนนี้คือคนสุดท้ายในชีวิต

พวกเราจึงได้ตั้งใจจะใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันและวางแผนการมีลูกแต่ว่าสุขภาพของพี่เขาไม่ค่อยแข็งเเรง และทางครอบครัวฝั่งเขาบอกกับพวกเราว่าอยากได้ลูกแฝด พวกเราตัดสินใจจดทะเบียนสมรสและทำเด็กหลอดแก้ว แต่เด็กก็ติดไวกว่าที่คิดไว้ทำให้การแต่งงานเลื่อนมาเร็วขึ้นกว่าเดิม

ทุกอย่างจัดไปอย่างเรียบร้อยดี ฉันเข้าไปอยู่ในบ้านของครอบครัวของสามี สามีทำงานช่วยครอบครัวดูแลธุรกิจ ที่นั้นเป็นที่กว้างแต่ไกลตัวเมืองและมีลานจอดรถกว้างๆตรงกลาง มีบ้านเล็กแยกอยู่กันคนละหลัง

ปัญหาก็เริ่มเกิดขึ้น...

หลังจากที่ฉันคลอดลูก แม่สามีแนะนำวิธีการเลี้ยงลูก ฉันยอมรับว่าตอนนั้นฉันเองก็ประหม่าที่จะเลี้ยงลูกอยู่บ้าง เเต่ว่าแม่สามีเริ่มเข้ามา ห้ามจับ ห้ามอุ้ม ห้ามโดนเนื้อตัวเด็ก เวลาลูกร้องแม่สามีตัดพ้อ ต่อว่า เเละขู่เข็ญว่า ถ้าไม่ทำตามที่บอกจะตัดค่าใช้จ่ายในบ้าน สามีไม่ช่วยหรือพูดอะไรเพื่อช่วยฉันเลย เเม่สามีเข้ามาอยู่กับลูกๆของฉันบ่อยขึ้นเรื่อยๆ บางครั้งวิธีการเลี้ยงดูเด็กแบบของแม่สามีนั้นทำให้สุขภาพของลูกๆเสี่ยงต่อการเป็นเบาหวาน ต่อให้มันเป็นผลตรวจจากโรงพยาบาลจากการยืนยันของแพทย์ แต่แม่สามียังไม่ยอมที่ฟัง บางครั้งฉันทะเลาะและแย่งลูกของฉันมาจากแม่สามี

มันเป็นช่วงเวลาที่เเย่มากจริงๆ ฉันถามตัวเองซ้ำๆ ว่าทำไมฉันปกป้องลูกตัวเองไม่ได้ โดยเฉพาะลูกชายที่เสี่ยงเป็นเบาหวานมากกว่าลูกสาว ความขัดแย้ง ความกดดัน ความเครียดเกิดขึ้นกับฉันซ้ำๆ

ในวันเกิดของลูกๆของฉัน ตอนนั้นลูกๆ อายุครบสองขวบ ฉันกำลังผัดข้าวผัดกุ้งสำหรับมื้อเที่ยง พวกเขาและสามีอุ้มลูกฉันไปเป่าเค้กแฮปปี้เบริดเดย์กันเองไม่เรียกฉันผู้เป็นแม่ไปด้วย พวกเขาไม่รอฉัน…

อาการของโรคซึมเศร้าเริ่มมีผลต่อชีวิตของฉันมากขึ้นเรื่อยๆ ฉันเริ่มวิตกกังวลว่าวันนี้ฉันถูกตำหนิ ต่อว่า รึป่าว? หรือ แม่สามีจะตะโกนพูดคำอะไรที่ไม่ดีใส่ฉันไหม?

มันเกิดขึ้นซ้ำๆ และสามีไม่ถามถึงสิ่งที่เกิดขึ้นกับฉันเลย ฉันพยายามอธิบายสิ่งที่เกิดขึ้นและขอสามีว่า พวกเราอาจจะย้ายออกไปอยู่ที่อื่นและกลับมาเยี่ยมพ่อและแม่สามีช่วงสุดสัปดาห์ เเต่สามีกลับไม่เห็นด้วยและเย็นชาใส่ฉัน เมื่อฉันเห็นว่าไม่สามารถที่จะเปลี่ยนแปลงอะไรได้ ดูไม่มีทางออก ฉันจึงเก็บมันไว้ในใจ...

บางเวลาที่สามีออกไปทำงาน ฉันอยู่ที่บ้านดูแลลูกๆ สิ่งที่เกิดขึ้นมักมีเรื่องที่ไม่ถูกใจแม่สามีเกือบทุกวัน และเเล้ววันนั้นก็มาถึงสามีเสร็จจากงานเเล้วเดินเข้ามาในบ้านและตะโกนใส่ฉัน “เธอไปทำเรื่องอะไรไว้!” เเละฉันระเบิดอารมณ์ออกมา เราทะเลาะกันเเรงขึ้นเรื่อยๆ เขาบีบคอและตบห้วฉันอย่างแรง ฉันพยายามดิ้นและฉีกผมของเขา เพราะเขาบีบคอฉันเจ็บเเละหายใจไม่ออก พอเขาได้สติ เขาปล่อย และเดินออกไป

หลังจากนั้น ไม่มีคำพูดขอโทษอะไรจากปากของเขา แม้แต่การถามไถ่ด้วยความห่วงใยก็ไม่มีเช่นกัน นี่เป็นอีกครั้งที่ฉันรู้สึกเดียวดาย และ หดหู่ใจซ้ำๆ จนหัวใจของฉันมันชินชาไปหมดแล้ว

ต่อมาแม่สามี, สามี และ ทนาย เข้ามาหาฉันพร้อมกับเอกสารสัญญา... ตอนนั้นฉันรู้สึกชาไปหมด เพราะในเอกสารนั้นเขียนไว้ว่า ฉันยกลูกทั้งสองคนให้สามีและไม่มีสิทธิต่อลูกทั้งสองคนนี้ ฉันสามารถพบลูกได้เมื่อได้รับอนุญาตเท่านั้น ทางสามีจะส่งเสียค่าเล่าเรียนทั้งหมด พร้อมเงินชดเชยให้ฉัน แต่นั้นหมายความว่าฉันต้องออกไปจากชีวิตลูกๆของฉัน ฉันอ่านและกลั้นน้ำตาไว้ เเละเงียบไว้...

และแม่ของฉันโทรมาหาเเละบอกว่ามีหมายศาลมาที่บ้าน สามีของฉันฟ้องขอหย่ากับฉัน ฉันแทบทรุด หลังจากเขาทะเลาะกัน เขาไม่พูดอะไรสักคำแต่เขากลับฟ้องฉัน ในสาระสำคัญนั้นบอกว่า ฉันกีดกันลูกๆจากแม่สามี, ทาเล็บ, เล่นมือถือมากเกินไป, ล้างขวดนมไม่สะอาด, ล้างจานไม่สะอาด และเหตุผลอื่นๆ อีก สิ่งที่ระบุมานั้น เหมือนพวกเขากำลังบอกว่า ฉันคือผู้หญิงที่ไม่ควรอยู่บนโลกใบนี้

อีกครั้งที่พวกเขาทำแบบนี้ พวกเขาไปเที่ยวทะเลแต่พวกเขาไม่ยอมให้ฉันไปด้วย ฉันพยายามอย่างมากที่จะได้ให้ลูกๆ ได้อยู่กับฉัน แต่พวกเขายืนยันว่าจะเอาลูกๆของฉันไปโดยไม่มีฉันอยู่ แต่สุดท้ายพวกเขาเอาแค่ลูกชายไปเที่ยวด้วย และให้ลูกสาวอยู่กับฉันที่บ้าน พอพวกเขาออกรถไป ไม่มีใครอยู่บ้าน มีเพียงแค่ฉันและลูกสาว

ความคิดนึงเข้ามาว่า “ฉันต้องออกจากบ้านหลังนี้ไปให้ได้” ฉันจึงตัดสินใจที่เก็บข้าวของ โทรหาเพื่อนร่วมงานที่พอจะช่วยขับรถมารับฉันและลูกออกจากที่นี่ และฉันโทรหาบอกแม่ว่าจะกลับบ้านวันนี้ เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ จำเป็นต้องเลือกเที่ยวบินที่กลับบ้านให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้... “ฉันต้องออกจากบ้านหลังนี้ไปให้ได้”

แต่ว่ามันก็ไม่ได้ง่ายดายอย่างนั้น พวกเขาล็อครั้วไว้และฉันไม่มีกุญแจที่จะไขออกจากบ้านได้ มีทางเดียวคือฉันต้องข้ามคลองเล็กๆที่อยู่ด้านหลังออกไป และต้องพยายามอุ้มลูกสาวไว้ในอ้อมแขนเพื่อไปถึงสนามบินให้ทันเวลา เนื้อตัวและเสื้อผ้าของฉันและลูกสาวเปรอะโคลน ตอนนั้นฉันไม่ได้เตรียมเสื้อผ้าเผื่อไว้เลย เพราะของทุกอย่างในกระเป๋าโหลดใต้เครื่องบิน

เมื่อถึงสนามบินแม่มายืนรอฉันที่ทางออก ฉันอุ้มลูกสาวแล้วรีบก้าวไปกอดเเม่ทันที ความรู้สึกทั้งหมดที่เก็บมานาน อัดอั้น อยู่ข้างในใจมาตลอด...ฉันร้องไห้...ยืนร้องไห้ตรงนั้น เเละฉันโล่งอก

แต่ปัญหายังไม่จบ หลังจากนั้นพ่อสามีโทรหาแม่ของฉันเพื่อถามว่าฉันกลับมาที่บ้านแล้วรึไม่ เเละยังบอกให้ฉันนั้นมาขึ้นศาลตามกระบวนทางกฎหมาย ฉันปรึกษาทนายความและเดินทางไปเพื่อรับฟังการฟ้องร้องครั้งนี้

และเราตกลงหย่าขาดจากกัน โดยข้อตกลงคือเราต้องเลี้ยงดูบุตรและผลัดกันเยี่ยมและดูแลลูกๆ ตอนเเรกฝ่ายสามียอมทำตามที่ศาลได้สั่งไว้

ไม่กี่เดือนต่อมาฉันรับรู้ข่าวว่า ครอบครัวอดีตสามีได้แจกการด์แต่งงานกับผู้หญิงคนใหม่ นี่ตอบคำถามที่ค้างคาในใจของฉันถึงเหตุผลที่เขาหย่ากับฉัน มันไม่ใช่เเค่เรื่องแม่ของเขาที่ไม่ชอบฉัน แต่ตัวเขาเองมีผู้หญิงคนอื่นด้วย พอหลังๆ มันก็เริ่มยากขึ้นเรื่อยๆ เขาไม่ยอมให้ฉันได้โทรหาลูกๆและไม่รับสาย ฉันพยายามที่จะติดต่อเขาเเล้ว ตอนนี้ฉันได้อดทนและเเข็งใจรอโอกาสที่จะได้พบและพูดคุยกับลูกๆอีกครั้ง ถ้าหากว่าวันนี้เขาพลาดลูกไปจากเรา ยังไงลูกก็คือลูกของเรา วันนึงที่พวกเขาโตขึ้น พวกเขาจะตามหาแม่ที่แท้จริงอย่างแน่นอน และวันนั้น เราจะได้เจอลูกอย่างแน่นอน

เรื่องแบบนี้มันเป็นเรื่องที่น่าเจ็บปวดหัวใจ แต่มันคือช่วงเวลานึงในเวลานั้นๆ มันรู้สึกแย่และแย่มากที่สุดของชีวิตที่เคยมี เเละเราเข้าใจความรู้สึกว่ามันหนักและเจ็บมากแค่ไหน ถ้าเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นกับคุณ เพื่อนที่ปรึกษาที่เข้าใจและเจอเรื่องแบบเดียวกันกับที่คุณเจอ เพื่อนที่ปรึกษายินดีจะคุยและเก็บการพูดคุยให้เป็นความลับ แล้วพร้อมเป็นกำลังใจและก้าวข้ามผ่านเรื่องนี้ไปด้วยกัน กรอกแบบฟอร์มด้านล่าง แล้วคุณจะได้รับการติดต่อจากทีมของเราเร็วๆ นี้