มันผ่านมาเป็นปีแล้ว แต่ฉันก็ยังรู้สึกเหมือนเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน โลกทั้งใบของฉันพังทลายลงมา ฉันคิดว่าตัวฉันร่วงหล่นลงมากระแทกจุดที่ต่ำที่สุดไปแล้วเมื่อ 3 ปีก่อน มันจะมีอะไรแย่ไปกว่านั้นได้อีกหรือ?

นี่เป็นเรื่องไม่คาดคิดที่เข้ามากระแทกฉันอย่างจัง สามีของฉันประกาศว่าเขาอยากจะหย่า!

ฉันไม่รู้ว่าจะอธิบายอย่างไร ว่ามันเจ็บปวดรวดร้าวแค่ไหนที่ถูกคนที่ฉันรัก คนที่ให้คำมั่นสัญญาว่าจะอยู่เคียงข้างฉันไม่ว่ายากทุกข์หรือสุข ยามเจ็บไข้และยามสบายดีทอดทิ้ง ความหวัง ความฝัน และแผนการชีวิตของฉันในอนาคต ทุกอย่างมันเปลี่ยนไปในทันทีทันใด

ฉันอยู่ในจุดที่วิกฤตอยู่แล้ว ยังคงเสียศูนย์จากผลกระกระทบจากการถูกล่วงละเมิดที่ฉันต้องทนทุกข์ทรมานในวัยเด็ก และตอนนี้ก็กำลังจะต้องผ่านการหย่าร้าง มันทำให้คลื่นความทรงจำที่ฉันคิดว่าลืมมันไปแล้ว ถาโถมกลับเข้ามาอีกครั้ง

ฉันคุ้นเคยอย่างยิ่งกับความเศร้าที่มากับการทรยศหักหลัง การถูกปฏิเสธ และการสูญเสีย ตอนที่ยังเป็นเด็ก ฉันต้องรับมือกับความรุนแรง ความยากจน ยาเสพติด และพฤติกรรมที่คาดเดาไม่ได้ ไม่เหมาะสมและบ้าคลั่ง ของคนขี้เหล้าเมายาที่มีความรับผิดชอบเป็นผู้ปกครองในชีวิตฉัน ฉันเคยถูกแม่ทอดทิ้ง ถูกพ่อทำร้ายและละเลย ขาดแคลนปัจจัยพื้นฐานที่จำเป็นในชีวิต และฉันต้องทุกข์ทรมานกับการทำร้ายทุกรูปแบบด้วยน้ำมือของแม่เลี้ยงของฉัน การย้ายสองถึงสามครั้งต่อปี ฉันเติบโตมากับการโหยหาสิ่งที่เรียกว่า “บ้าน” ครอบครัว และใครก็ได้ อย่างน้อยสักคนหนึ่งที่จะห่วงใยฉันอย่างแท้จริง ความมั่นคงและความปลอดภัยดูเหมือนเรื่องที่ฉันไม่คุ้นเคย ฉันเอาตัวรอดมาได้อย่างไม่น่าเชื่อ โชคไม่ดีนัก ที่ราคาของการมีชีวิตรอดของฉันนั้นสูงเหลือเกิน และมันก็ยังคงส่งผลกับฉันในชีวิตภายหลัง

ฉันสร้างป้อมปราการขึ้นมา ไม่เคยอนุญาตให้ผู้ใดเข้ามา หรือให้สิ่งใดเล็ดลอดออกไป

หลายปีก่อน ฉันได้รับการวินิจฉัยว่ามีภาวะป่วยทางจิตจากการผ่านเหตุการณ์รุนแรง (PTSD) ฉันลาป่วยเพราะความวิตกกังวล การฝันร้ายซ้ำ ๆ และภาพเหตุการณ์ที่ย้อนกลับมา มันรบกวนการใช้ชีวิตประจำวันของฉัน ฉันอาเจียนวันละหลายรอบและมีอาการตื่นตระหนก กระวานกระวาย สมาธิสั้นตลอดเวลา ฉันควบคุมความโกรธไม่ได้ในบางครั้ง และกลายเป็นความเดือดดาล หุนหันพลันแล่น และพฤติกรรมที่ทำลายตัวเอง ฉันยังคิดว่าการเป็นคนที่เข้มแข็งนั้นหมายถึงการหลีกเลี่ยงที่จะแสดงความรู้สึกของฉันออกมา! ฉันจึงทำเป็นไม่สนใจกับความรู้สึกของตัวเองหรือแสร้งทำเป็นว่าฉันไม่เป็นไร ฉันแยกตัวฉันเองออกมาจากผู้คนและอยู่แต่ในห้วงความคิดของตัวเอง ฉันสร้างป้อมปราการขึ้นมา ไม่เคยอนุญาตให้ผู้ใดเข้ามา หรือให้สิ่งใดเล็ดลอดออกไป

ฉันถูกตัดขาดจากความเป็นจริง ฉันคิดว่าไม่มีใครห่วงใยฉันเลย ฉันจึงไม่ห่วงใยตัวเองเช่นกัน ความโดดเดี่ยว ความหมดอาลัยตายยาก และความสิ้นหวังกลายเป็นเพื่อนสนิทของฉัน ความคิดที่ฆ่าตัวตายเข้ามาในใจฉัน ฉันไม่ได้อยากตาย! ฉันก็แค่อยากจะหยุดพักจากความเจ็บปวด จากความบ้าคลั่งของรถไฟเหาะที่ไม่มีจุดจบในชีวิตของฉันสักที

ฉันเลือกที่จะรับมือกับมันอย่างไร?

โชคดีที่คุณหมอจ่ายยาและแนะนำให้ฉันไปพบกับจิตแพทย์ ด้วยปัญหาในการไม่ไว้วางใจใครของฉัน การจะเปิดใจให้ใครบางคนดูเหมือนเป็นไปไม่ได้เลย ถึงอย่างนั้นฉันก็ยอมเสี่ยง ก้าวข้ามความรู้สึกของตัวเอง ฉันทำตามความแนะนำของหมออย่างไม่เต็มใจนัก โดยไม่รู้เลยว่าการตัดสินใจครั้งนี้ของฉันจะเป็นจุดเปลี่ยนสำคัญที่ทำให้ชีวิตของฉันเปลี่ยนไปในทางที่ดี

มันใช้เวลาสักพักหนึ่งในการสร้างความเชื่อใจและเปิดใจให้กับจิตแพทย์ของฉัน แต่เมื่อฉันทำได้ ฉันก็เริ่มเห็นการเปลี่ยนแปลงในชีวิตในทางที่ดีขึ้น ในที่สุดฉันก็อนุญาตให้ตัวเองได้มีความรู้สึก ได้เริ่มที่จะแสดงความคิดเห็นและความรู้สึกของฉันออกมา มันชัดเจนว่ามันไม่ได้เกิดขึ้นชั่วข้ามคืน ฉันต้องเต็มใจที่จะรับการช่วยเหลือ ยอมรับความเสี่ยงทำงานอย่างหนักและทำ “การบ้าน” ของฉันด้วย มันคือการเริ่มต้นของการเส้นทางการเยียวยาเปลี่ยนแปลงชีวิต

ฉันได้ตระหนักว่าการใช้ชีวิตอยู่กับอาการป่วยทางจิต เป็นสิ่งที่ฉันไม่ควรต้องรู้สึกอับอาย ภาวะป่วยทางจิตจากการผ่านเหตุการณ์รุนแรง (PTSD) ไม่ได้กำหนดตัวตนที่ฉันเป็น มันคือวิธีที่ฉันเลือกรับมือกับมัน มันใช้เวลาเวลาเป็นสิบปี และอีกหลายปีในการบำบัด เพื่อจะเข้าใจว่าฉันไม่ได้อยู่เพียงลำพัง และมันไม่เป็นไรเลยที่จะขอความช่วยเหลือจากคนอื่น

การบำบัดนั้นสำคัญและเป็นประโยชน์อย่างยิ่ง แต่ถึงอย่างไร มันก็เป็นความสัมพันธ์ที่ถูกจำกัด สิ่งที่สร้างความแตกต่างอย่างมากให้ฉัน นั่นคือการเปิดใจให้กับเพื่อน ใครสักคนที่มีประสบการณ์ชีวิตและสติปัญญามากกว่าฉัน และฉันก็รู้สึกเป็นเกียรติอย่างมากที่มีเพื่อนเช่นนั้น ไม่นานหลังจากได้ยินข่าวเรื่องการหย่าร้างของฉัน เพื่อนที่เห็นอกเห็นใจฉันคนนี้ก็ติดต่อมา ฉันก็พรั่งพรูและเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นให้เธอฟัง ผู้หญิงที่น่ามหัศจรรย์คนนี้เป็นคนที่มีอิทธิพลในเชิงบวกต่อชีวิตของฉันเสมอ เธอเป็นแบบอย่างที่ดี เป็นที่ปรึกษาเป็นเพื่อนที่ห่วงใยและไว้วางใจได้เสมอ ดังนั้นการพูดคุยกับเธอจึงช่วยให้ฉันมีกำลังใจและทำให้ฉันสบายใจขึ้นมาก จนถึงวันนี้ฉันก็ยังได้รับความเอื้อเฟื้อ ใจดีและความเต็มใจของเธอในการใช้เวลาร่วมกับฉัน

เรายังคุยโทรศัพท์กันหลายครั้งต่อสัปดาห์ และมันก็สร้างความเปลี่ยนแปลง! การรู้ว่ามีใครบางคนที่ห่วงใยฉันมากพอทำให้ฉันมีความหวังและเตือนใจฉันว่าฉันนั้นมีความหมายกับใครสักคน เพื่อนของฉันช่วยฉันให้มองเห็นสิ่งต่าง ๆ จากมุมมองที่เปลี่ยนไป ฉันคงมาถึงวันนี้ไม่ได้หากปราศจากการสนับสนุนของเธอ หรือการสนับสนุนจากจิตแพทย์ของฉัน เพื่อนและสังคมของฉัน

ฉันกำลังเรียนรู้วิธีใหม่ ๆ ในการจัดการกับภาวะป่วยทางจิตจากการผ่านเหตุการณ์รุนแรง (PTSD) ของฉันและไม่ยอมให้มันควบคุมฉันอีก มันคือการต่อสู้ในทุกวัน รอยแผลยังคงอยู่ตรงนั้นเสมอ แต่พวกมันจะย้ำเตือนให้ฉันรู้ว่าฉันเข้มแข็งแค่ไหนและฉันมาไกลแค่ไหนแล้ว ฉันผ่านอะไรมามากมายและได้เรียนรู้หลายสิ่งในเรื่องราวที่ผ่านมา

ชีวิตของฉันเคยเผชิญปัญหาครอบครัวและความทรงจำอันเจ็บปวด แต่ฉันก็ได้ทำความเข้าใจมัน และเข้มเเข็งมากขึ้น มีความมั่นใจ ความมุมานะ ความกล้าหาญ และมีทักษะชีวิตในด้านอื่นๆ ชีวิตนี้ยังอีกยาวไกล แต่สิ่งหนึ่งที่ฉันรู้แน่ ๆ คือฉันไม่ได้อยู่คนเดียว ฉันมีอะไรอีกมากในชีวิตและชีวิตของฉันมีความหมาย

ถ้าคุณกำลังทุกข์ทรมานกับภาวะป่วยทางจิตจากการผ่านเหตุการณ์รุนแรง (PTSD) อยากให้คุณรู้ว่าคุณไม่ต้องผ่านเรื่องนี้ไปเพียงลำพัง ถ้าคุณไม่สามารถหากลุ่มคนที่จะช่วยคุณได้ด้วยตัวเอง โปรดสอบถามแพทย์ของคุณถึงกลุ่มที่สนับสนุนช่วยเหลือผู้มีภาวะป่วยทางจิตจากการผ่านเหตุการณ์รุนแรง (PTSD) ในท้องถิ่นของคุณ เขามีข้อมูลที่ให้คำแนะนำคุณได้

หากคุณไม่มีใครที่ร่วมแบ่งเบาเรื่องราวนี้ไปกับคุณ โปรดติดต่อหนึ่งในผู้ให้คำปรึกษาของเราซึ่งจะเป็นความลับและไม่มีค่าใช้จ่ายใดใด พวกเขาไม่ใช่ผู้เชี่ยวชาญด้านสุขภาพและไม่สาสารถที่จะให้คำแนะนำทางการแพทย์ได้ แต่พวกเขามีหูที่ตั้งใจฟังด้วยความใส่ใจ และหัวใจที่เต็มไปด้วยความเข้าใจในฐานะเพื่อนที่ร่วมทางชีวิตไปกับคุณ